APOCALYPSE

Marian

Yellowstone jest niebezpieczny
Park Narodowy Yellowstone, znajdujący się w USA, słynie nie tylko z pięknych krajobrazów. Jest tam również bardzo niebezpiecznie, ponieważ oprócz strzelających gejzerów, gorących źródeł i wulkanów kryje się prawdziwe monstrum i serce Ziemi – superwulkan. Przybliżymy wam teraz, co by się stało, gdyby naprawdę wybuchł.
Nie wiemy, co tak naprawdę nam grozi
„W dziejach ludzkości nie odnotowano jeszcze erupcji superwulkanu, ale geolodzy opracowali jej przypuszczalne stadia i obraz. Najpierw z wnętrza planety unosi się pióropusz gorąca, które stapia skały tuż pod ziemską skorupą. Powstaje ogromna komora wypełniona magmą, półpłynnymi skałami oraz parą wodną zmieszaną z dwutlenkiem węgla i innymi gazami.Ta mieszanina znajduje się pod znacznym ciśnieniem. Przez tysiące lat w komorze przybywa magmy, a powierzchnia ziemi nad nią wybrzusza się. W stropie komory pojawiają się pęknięcia. Znajdujące się pod ciśnieniem gazy w pewnym momencie wydostają się przez te szczeliny potężną erupcją. – Tak jak po otwarciu wcześniej potrząsanej butelki z coca-colą – wyjaśnia obrazowo Bob Christiansen, naukowiec ze Służby Geologicznej USA, który w latach 60. XX w. zainicjował pionierskie badania wulkanu Yellowstone. Strop opróżnionej komory magmowej się zawala. Cały dotychczas wypiętrzony fragment powierzchni ziemi zapada się, jakby planeta pożerała samą siebie. Powstaje gigantyczne zagłębienie zwane kalderą. Plama gorąca (ang. hot spot), odpowiedzialna za powstanie kaldery Yellowstone, wybuchała wielokrotnie w ciągu minionych 18 mln lat. Ponieważ sięga ona bardzo głęboko, a płyta litosferyczna nad nią przesuwa się na południowy zachód, kaldery z poprzednich erupcji upodobniły się do gigantycznych paciorków nanizanych na niewidoczną nić. Od dzisiejszego południowego Idaho, kuOregonowi i Nevadzie, kolejne wypływy lawy utworzyły osobliwy,księżycowy pejzaż równiny rzeki Snake. Trzy ostatnie supererupcje zdarzyły się w samym Yellowstone. Najpóźniejsza, ok. 640tys. lat temu, była tysiąckrotnie większa niż wybuch St. Helens w1980r., podczas którego zginęło 57 mieszkańców stanu Waszyngton. Liczby jednak nie dają pełnego obrazu chaosu. Uczeni szacują, że słup popiołów wyrzucony przez erupcję Yellowstone sięgnął 30 tys. m, a materiał wulkaniczny pokrył Zachód aż po Zatokę Meksykańską. Potoki piroklastyczne – rozgrzane do temperatury 800°C gęste, śmiercionośne tumany złożone z popiołów, skał i gazów – wypełniały całe doliny chmurą szarej materii tak gorącą i ciężką, że samoczynnie zespalała się niczym asfalt, całkowicie pokrywając zielone dotąd obszary. Ale nawet ta erupcja nie była tak gwałtowna, jak dwukrotnie potężniejszy wybuch sprzed 2,1 mln lat. Pozostała po nim dziura w ziemi wielkości 4 000 km kwadratowych. Natomiast około 1,3 mln lat temu doszło do jeszcze jednej erupcji,słabszej, choć także katastrofalnej. Za każdym razem skutki wybuchu były odczuwalne na całym globie. Gazy wyrzucone do stratosfery mieszały się z parą wodną, tworząc rzadką mgiełkę aerozoli siarczanowych przyćmiewających promieniowanie słoneczne. Mogło to zakończyć się dla Ziemi trwającą lata „zimą wulkaniczną”. Niektórzy uczeni są zdania, że o takim incydencie sprzed około 74 tys. lat może zaświadczyć nasze własne DNA. Wówczas w dzisiejszej Indonezji wybuchł superwulkan zwany Toba. Wywołane tym wydarzeniem ochłodzenie w skali globu mogło zredukować całą ludzką populację do zaledwie kilku tysięcy osobników. Oznaczałoby to, że człowiek jako gatunek był bardzo bliski unicestwienia. Mimo takiej gwałtowności po superwulkanach pozostało niewiele. Kaldera Yellowstone ulegała erozji, zalały ją potoki lawy i zasypały popioły późniejszych erupcji (ostatnia ok. 70tys. lat temu),wreszcie jej powierzchnię wyrównały lodowce. Dziś knieja porasta stare szramy. Trudno je dostrzec, chyba że ma się dobre oko, jak Doane, albo jest się geologiem. – Widać dwie trzecie kaldery. Jest tak ogromna, że ludzie jej nie ogarniają – mówi Bob Smith, geofizyk z Uniwersytetu Utah, znawca superwulkanu w Yellowstone. Stoimy nad jeziorem Butte, mając przed sobą panoramę wschodniego krańca jeziora Yellowstone. To jedno z najlepszych miejsc, by zobaczyć kalderę. A jednak jej nie dostrzegam. Widzę jezioro rozciągające się poniżej kilometrami, a na północy kilka niewielkich wzniesień – starych tarcz lawowych. Nie potrafię natomiast odnaleźć krawędzi kaldery. Większą jej część kryje jezioro, a zresztą jest zbyt wielka – ma ok. 72 km średnicy. Podobnie,jak ongiś Doane na szczycie Washburn, widzę tylko odległe góry, a między nimi, „bezgórze” – pustkę powstałą w miejscu, gdzie w ciągu kilku dni Ziemia pożarła samą siebie. Smith opublikował wyniki swoich badań w 1979 r. W wywiadach nazywał Yellowstone „żyjącą, oddychającą kalderą”. Kilka lat później, po serii jednoczesnych, przeważnie niewielkich wstrząsów sejsmicznych, teren powtórnie się obniżył. Od tamtej pory Smith wraz ze współpracownikami wszelkimi możliwymi sposobami stara się „zaglądać” pod park. Z jego badań stopniowo zaczęły się wyłaniać zasięg i potencjał parkowego wulkanizmu. Poziom najpłytszy to przesączanie się wody nawet na kilka kilometrów w głąb skorupy ziemskiej. Tam się ogrzewa i kipiąca wraca do góry, zasilając gejzery i fumarole. Na głębokości 8–10 km leży strop komory magmowej – około50-kilometrowej szerokości zbiornika częściowo upłynnionych skał. Magma bazaltowa uwięziona w nim jest przez gęstszą magmę ryolitową, pływającą po ciekłym bazalcie niczym śmietanka na mleku. Studiując przechodzenie fal sejsmicznych przez warstwy skalne o różnej gęstości, uczeni odkryli, że komora magmowa jest zasilana gigantycznym pióropuszem gorących skał wyrastającym z górnej części ziemskiego płaszcza. Pióropusz sięga wgłąb na 650 km i jest nachylony pod kątem 60° ku północnemu zachodowi.Jeśli do komory napływa od dołu więcej ciepła,powierzchnia ziemi nad nią się wybrzusza. Niewielkie trzęsienia ziemi uwalniają nadmiar rozgrzanych płynów, ciśnienie w komorze spada i teren ponownie się obniża. Po wspomnianej serii wstrząsów w 1985 r. w ciągu następnych 10 lat Yellowstone zapadło się 20 cm. Potem zaczęło się ponownie wypiętrzać, tym razem w szybszym tempie. Od 2004 r. fragmenty kaldery unoszą się z prędkością blisko 8 cm na rok, szybciej niż kiedykolwiek,odkąd zaczęła być monitorowana w latach 70. XX w.Wypiętrzanie trwa mimo 11-dniowej serii wstrząsów sejsmicznych, które wystąpiły pod koniec 2008 r., wywołując apokaliptyczne zapowiedzi w internecie. –Mówimy o niestabilności kaldery. W ciągu wielu takich cykli nagromadzi się objętość magmy wystarczająca do erupcji. A my nie znamy ich charakteru – twierdzi Smith” – wiele więcej fragmentów spotkacie w „National Geographic”. Czy film 2012 to tylko fikcja, czy wybuch Yellowstone może spowodować tak potężną katastrofę, jaka ukazana jest w filmie? Czy naprawdę uważacie poważną sprawę za wodogłowie?Gdyby doszło do wybuchu superwulkanu, już mielibyśmy koniec świata,gdyż wulkan rozerwałby Amerykę, a potężne, unoszące się kłęby dymu na kilka dobrych lat przykryłyby naszą planetę, doprowadzając ją do tzw.”zimy nuklearnej”, której nikt by nie przeżył. I o globalnym ociepleniu też byśmy zapomnieli. Znam takich, którzy przepowiadają, że Yellowston wybuchnie lada moment, nawet dzisiaj. Artykuł na podstawie National Geographic.
/krolowa-superstar.blog.pl/

Benedykt XVI

Zima nukrealna - tylko podczas trzeciej wojny światowej a nikt tego nie wie kiedy będzie

Marian

Haahahaahhahahahaahaahahahahahahl lsahs klfjakls gkjlskjlfakjl

Franciszek

Marian

Nie przeklinaj bo grzech popełnisz

Franciszek

ja tylko napisałem wypierniczaj

Daross_41

Ale po co aż takim językiem? Wystarczyłoby "Yellowstone to nie bomba" O.o

monia33

jakos w to nie wierze...kolejna nie potzrebna sensacja

Lariss

ja mam nadzieję że nie wybuchnie, bo jak wiadomo jeżeli wybuchnie to będzie katastrofa